Çay şefkattir, dostluktur, güvendir. Kahve ise sevgidir, ilişkidir,

heyecandır... Çay ne kadar dışa dönük ise, kahve de gitgide o kadar

içe dönük bir keyif içeceğidir.

Kahveyle çayı birbirinden en kesin ve keskin biçimde nasıl ayırırız?

Öpüşünce birbirimize geçirdiğimiz ağzımızdaki kahve tadıdır. Çaydan

geriye kalan ise sohbetimizin tadıdır.

Kahve kokudur... Önce koku. Kahveyi dilden damaktan önce burun

sever.Kimileri 'kokulu' çayı çaydan saymaz. Oysa kokusuz kahve

kahveden sayılmaz.

Fakat gözün arzularını ve keyiflerini de yabana atmamalyiz.Fincanın

üzerinden kahveye; o kara kuyuya bakıp bası dönmeyen, yükseklik

korkusuna kapılmayan var midir?..

Hayatin ilk bakışta sıradan gibi gözüken ama güzel sürprizlere açık

çağrıları vardır. Kimi zaman insan sesine bürünür bu çağrılar:

 

Bunlardan biri 'Hadi, söyle bir çay içelim'ir. Öteki ise daha

ılıktır, daha derindendir: 'Gel, bir kahve iç! Sonra gidersin...'

Nasıl ince belli çay bardaklarını avuçlarımızla kavramak sadece

bedenimizi değil, üşümüş ruhlarımızı da ısıtırsa... Değil kahve

içmek; kahve içmeyi istemek bile bizi hem kendimizle hem de hayatla

bir an için bile olsa barıştırır.

 

Haa, bir de 'ben çay içmem!', 'ben kahve sevmem..' diyenler var...

Onların aslında neyi sevmedikleri ve hayatin hangi tadlarini

ıskaladıklarını gördünüz herhalde