Ey gözlerindeki hayat sağnağı ile beni mutlu eden “ mutluluk;
Musalla soğuğu ellerimden tut. Mesken bildiğim yüreğinden beni kovmalarına izin verme. Sakın bırakma beni. Avuçlarından salma beni uçurumlara. Hiçim diye bir de dipsizliğe mahkum olmayayım. Adını baş harfine sığınmış gövdemi yakmalarına göz yumma. Aydınlığı senin gözlerin olan gökyüzümü kapama karanlığa. Tut gözlerimden. Çengelle yüreğimi yüreğine.Hayatın sınırlarına kurduğum çizginin ölüme taşmasına izin verme. Kanbur sırtımla sınır ihlalinde bulunan yüzümü doğrulara çevir. Kalabalıkların arasındaki azınlık halimi isminle kalabalıklaştır.Köklerime sarıl çünkü üşüyorum. Korkularıma cesaretinle güç ver. Ezikliğime inat sen gökyüzüne götür Bana reva görülen acılara inat sen beni mutlulukla adlandır. Sonra da kanatlandır tüm gurbet kuşlarımı. Biliyorum sana anlatacak o kadar çok cümlem var ki. Anlatamıyorum çünki bir mucizeyi sözcüklere sığdırmaktır nankörlüktür. Evet anlatmaya çalıştım. Sana sözcükler aradım durdum ama bulamadım. Seni cümlelerle anlatamadım üzgünüm. En sonunda sustum çünkü sen mucize` ye en yakın gerçektin. Sana “ mucize`m “ diyemedim / özür dilerim.
Güzelliğe en fazla yakıştırdığım, adıma adına yanaştırdığım;
Küçük sevinçler getir bana. Sevdamızla büyütelim sonra. Umuda kanat çırpsın kanatlarımız. Mutsuzluktan mutluluklar doğuralım. Çirkin gördüklerimizde bile güzellikler bulalım. Unutulmuşluğa ait ne varsa hatırlayalım. Sen biraz ben ol, ben de sen...Mutluluk için kaçak şehirler besleyen nehirlere yataklık edelim. Sonsuzluğa göç edelim. Bir Mayıs sabahına düşsün aşktan çaldıklarımız. Bir masala benzetilse de biriktirdiklerimiz, sevdanın en halindedir gülüşmelerimiz.Öyküsüzlüğümüze düşülen dipnotlara aldırmadan büyüyecek sevdamız. Aştan çalıp sevdaya mayaladığımız ne varsa gülümsesin artık. Özenle istiflediğimiz tebessümler cicek versin.
Sığlığıma dua genişliği veren kadın,Gözlerimizde büyütüğümüz kaçak kentlere aldırma sen. Yasaklanmış, sorgulanmış yarınlarımıza dön yüzünü. Adresimiz yok bu dünyada. İzimiz de. Ama sakın korkma hüviyetimiz yeter bu sevdayı dünya`ya ispat etmek için. Duraksı, çatısız düşlerimizden düşürülsek de yılmak yok. Sağır olsa da bu dünya bize, sesli harflerimizle yaşayalım sevdamızı.
Sen; umudum..
Sen; sonsuzluğum..
Sen, umut bulduğum..
Sen, mutlulukla dolduğum..
Ve ben,
Sana ait bir cümle.
Her harfi kitap olan...
Sen ve ben,
Yani biz;
Hangi tanıma sığarız biz ?
Hiç miyiz ya da düş müyüz ?
Yok yok...
Sus pus muyuz yoksa yok muyuz ?
Hayır hayır..
Biz sevdanın mucizeye en yakın haliyiz..
Unutma sevgili;
Gün gelir kahraman`lar da ölür..
Gün gelir masal da biter..
Ama biz bitmeyiz..
Biz birer masal kahramanı değiliz.
Biz mucizeye en yakın gerçeğiz..
Sen ve ben BİZ`İZ..
Sen yaşarken ben ÖLEMEM..
Ben ölsem de sen beni “ bende “ YAŞATIRSIN..
Şimdi içimden sana “ mucize “ demek geçti..
Lakin di-ye-mi-yorum..
Neden diyemediğimi sen bilirsin sevgili..
Üzgünüm..
Sana “ mucize/m “ diyemedim..
Sığlığıma dua genişliği katan kadın,
“ Seni seviyorum... “
İsmail SARIGENE
16/10/2007
Twitter
YORUM 
KATEGORİ 
Site Map
0 Yorum