Sevgim duruyor. Sen duruyorsun. Gitmemen için her sabah dua ediyorum. Sonra dualarımın ters tepeceğinden korkuyorum. Kaybetmekten korkuyorum. Seni ve sevgini. Sanki bir an gelecek ben tüm çılgınlığımla, deliliğimle, kontrolsüzlüğümle yine bir hata yapacağım ve sen "puf" olacaksın. Her duamda senin sabun köpüğü olmaman için kime olduğunu bilmeden yalvarıyorum.
Sen bana nazik olmayı öğrettin. Yalvarmalara kızarsın. "i. Yalvarmamayı becerdiğimi sanıyordum. Ama işte olmuyor. Ricanın yeterli olmayacağını düşünüyor olmalıyım ki, gözümün önünden hep yalvarma cümleleri geçiyor. Utanıyorum.
Buna rağmen, tüm kibirimle çok bilen cümleler kurup duruyorum. Seni kırıyorum. Garip bir öz-güvensizlik durumu bu. Nereden çıktığını bilemiyorum. Gerçekten. Bilsem yok etmez miyim? O kötü adamların zavallı karıncalara yaptıkları gibi, çıktığı deliği çimentoyla örtmez miyim?
Seni özlemekten korkuyorum. Biliyorsun, ben özlediğimde sanki dünyamın sonu gelir. Geceleri sen uyuduktan beş saat sonra uyuyabiliyorum. Yani, bu beş saatlik arada nefesini dinlemiyorum, ne de bana özel kalbinin vuruşlarını. Seni özlememek için her gece rüyalarını kaydediyorum. Gerçekliğini oralarda yakalamayı, tüm yaşamalarına sahip olmayı umuyorum. Seni özleme riski gerçekleştiğinde bunlarla avunmayı planlıyorum.
Seni tüketmekten delicesine korkuyorum. Tek başına ayakta durma ön-kabulünün alışkanlığıyla bunu hiç seslendirmiyorum. Düşünmüyorum bile. Garip bir öz-güven durumu bu. Sense tüm olağanlığınla hayatımın tüm noktalarına nüfuz etmeye devam ediyorsun.
Boşluğumun karanlığını delmenden korkuyorum.
Delikten irin çıkmasından korkuyorum.
Müziğin kesilmesinden korkuyorum.
Filmin bitmesinden korkuyorum.
Salondan erken çıkmaktan korkuyorum.
seni kaybetmekten
seni öslemekten
sensiz yaşamaktan korkuyorum kısacası
seni kısık sesle seviyorum.
Twitter
YORUM 
KATEGORİ 
Site Map
0 Yorum