Adam gökyüzüne baktı…Yağmur kokusu yoktu havada, lakin bu kez gözleri ıslaktı…Selam vermedi yanından geçip giden kırlangıca…Rüzgara avcunu yumdu, sıktı sıktı öfkesini parmaklarının arasında…Yürüdü ve ezildi tarlada başak…Yürüdü, yuvasına saklandı karınca…Yürüdü ve düşürdü omuzlarında kalan bakışı…
Ayak uçlarına doğru, incitmeden, kırmadan, usulca…Ne gam! dedi…Bir bakış içindi…Yalnızca bir çift bakış…
Bu gitmeler…Bu suskunluk…Bu aldanış…
Usta ölmüştü…Şehir yanmıştı…Yalandı “en çok” sandıkları…Koca bir talandı bilip anladıkları…
Ya “baktığı anlar…”
Ya “sustuğu zamanlar…”
“Bazen, söyledikleri…”
Güldü iç geçirdi…Zor şeydi şu sevda dedikleri…
Söyle kadın,
Sen en son, ne zaman ağladın…
Yoksa gökyüzüne mi bıraktın
Bulutlara mı anlattın derdi tasayı…
Dalına dokunduğum gül,
Dikeninde saklıdır acın…
Sen yanar ateş…Sen kokar kül...
Sen bakar gözleri bütün sancıların…
Hadi…Dokun şimdi yüzüme,
Birde “ellerimi bırakmayı unutma,”
Uçurumun kenarındayım kadın,
Düşüyorum sensizliğe, gözlerime bakma…
Hissizdi…Tanımsızdı duyguları adamın…”İki yalnızlıktan ibaretti” bedeli, bütün sorguların…Bulmuştu…Bilmişti…Buldum dediği…Anladı sonunda…Çoktan yitirilmişti…Ya neydi..Niyeydi…Kahrolası bir iç sıkıntısı…Yüreğini kasıp kavuran gecikmiş bir öfkenin kalıntısı…Kimeydi…?
Bütün çiçekleri koparsaydı dalından…Bütün yağmurları toplasaydı bulutlardan…Bütün rüzgarları getirseydi çok ama çok uzaklardan…”Dur” diyen olur muydu artık? Yürüdü…Yürüdü…Yürüdü…Ardına bile bakmadan….
Söyle kadın,
Sen en son, ne zaman sevdalandın?
Dokundun mu hiç sevgiliye,
Kaç yol ayrımında takıldın kaldın,
Bir sus’ a, bir düş’e, bir kelimeye…
Sür beni topraklarının sarp dağlarına,
Yolla kuytusuna karanlıkların!
Çek tetiği alnımın çatısına!
Kanasın yüreği bütün yalnızlıkların…
Ama zincire vurma…
Gelişlerim oldu sana zamansız,
Senden gidişlerimi sakın durdurma…
Dağlansın sorguları içimde,
Bütün cevapların….
“Heeeeeeeeeeey! ”
Derinlerde yankılandı sesi…Ne varsa dışında, hepsine çarptı sesin titremesi…Bir dağ yıkıldı uzakta…Bir çöl, kumlarını savurdu korkudan…Bir deniz dalgalarını gömdü içine…Oysa içeydi…Kendiyle iç içeydi…Sesin adresi…
“Ben, sendeyim…”
Yüzüne baktı yazdığı harflerin…Toprağa yazmıştı…Suya yazsa değişir miydi anlamı kelimelerin? Ya gökyüzüne?
“Sevdim demişti kadın…”Bulutlara baktı yeniden…Yağmur kokusu yoktu havada…Lakin gözleri ıslaktı…Zaten sevişmek yasaktı…Güldü, iç geçirdi…
”Sevdim demişti kadın…”
Tam kenarında dururken uçurumların…
Susmalıydı sözüne…
Söyle kadın,
Sen en son, ne zaman yanılmadın?
Deniz ÜLKEGÜL
Twitter
YORUM 
KATEGORİ 
Site Map
0 Yorum