Eski defterler ile karşılaştım bugün, zihnimdeki anı odasında dolaşırken...
Seninle yaşadıklarımızı gözlerimin önüne seren fotoğraflar, bir eğlenceden sonra gidilen bir çorbacıdaki
video çekimleri, hayatımzın belki de en güzel zamanlarını yaşadığımız şehr-i istanbul'un her sokağındaki
elele yürüyüşlerimiz, soğuk çeşme sokağında liseli aşıklar gibi sarılmalarımız, iki kıta arasında insanları birbirlerinden
uzaklaştıran, ama bizim için sadece uzakları yakın eden vapurlardaki akşam seyehatlarimiz, mihrabat'taki kahvaltılarımız...
Belki de Tanrı'nın bize varlığını hissettirmesine neden olan o aşkı yaşadığımız, o senin "aşk yuvamız" dediğin kent...
Bu hayatın her anında ya sen varsın, yada içimde senden kalan bir parçanı daima yüreğimin gittiği yere ben
taşıyorum...


Bir gözlerin vardı, gözyaşım kaldı
Bir yüreğin vardı, hatıran kaldı
Bir sözlerin vardı, sitemim kaldı
Bir hayat aşkım vardı, gitti yarım kaldı

Son bir acım vardı, o da sensiz kaldı
Ah bu canım güllere yandı, sensiz nefes aldı

Yar yalan değildi, bir rüya gibiydi
Bitti yüreğimde acısı kaldı

Dön; nasıl kimle nerdeysen
Dön; beni biraz sevdiysen
Dön; yüreğimde hasret, çaresiz kaldı



Bu gün seni özledim... Hiç beklemediğim bir anda mideme atılmış bir yumruk gibi, kalbimde tarifini yapamadığım sızı
gibi bir anda... Sabah güneşli bir güne uyanıp, yazlık kıyafetlerle evden çıkınca, yaz yağmuruna tutulmak gibi özledim
seni... Hani hep derdim ya "sana uzak olmak, ölüme yakın olmak gibi" diye, işte ölümün nefesini tenimde hisseder gibi özledim
... Sen ki, beni ardında bıraktığın an dünyanın tüm ışıklarıda sönmüştü... Sen ki "karanlığın ne demek olduğunu öğretmeden,
tüm ışıklarımı bir bir söndürmüştün"... Sen ki, benim hayatımda kutsal olan ne varsa yeniden sorgulamama neden olmuştun
ardından öksüzce bakarken... Sen ki, içimdeki yaralı çocukluğumun yaralarını sararken, tam iyileşti artık derken, en derin
yaraları verdin, içimdeki yaralı çocukluğum yokluğuna ağlarken...

Ama ben seni bugün özledim... Aşk gibi, hayat gibi, Tanrı gibi...