Kemal, yamac tirmanisi yapmak isteyen genc bir delikanliydi. Bir gun cesaretini toplayarak bir grup tirmanisina katildi. Tirmanacaklari yere vardiklarinda, neredeyse duvar gibi dik, buyuk ve kayalik bir yamac cikti karsilarina. Tum korkularina ragmen, Kemal azimliydi.
Emniyet kemerini takti, ipi yakaladi ve kayanin dik yuzune tirmanmaya basladi. Bir sure tirmandiktan sonra, nefeslenebileceg i bir oyuk buldu...
Orada asili dururken, gruptan yukarida ipi tutan kisi dalginliga duserek ipi gevsetiverdi. Aniden bosalan ip, hizla Kemalґin gozune carparak lensinin dusmesine neden oldu.
Lens cok kucuktu ve bulunmasi neredeyse imkansizdi. Lens yamacin ortasinda bir yerlerde kalmisti ve Kemal artik bulanik goruyordu. Umitsizlik icinde Kemal, lensini bulmasi icin Allahґa dua edebilirdi yalnizca...
Ve icten ice dusunup dua etmeye basladi.
"Allahґim! Sen bu anda buradaki tum daglari gorursun. Bu daglar uzerindeki her bir tasi ve yapragi bildigin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardim et."
Patikalardan yuruyerek asagi indiler. Asagi indiklerinde, tirmanmak uzere oraya dogru gelen yeni bir grup gorduler. Iclerinden biri "Aranizda lens kaybeden var mi?" diye bagirdi.
Kemalґin sonradan ogrendigine gore, lensi bir karinca tasiyordu ve karinca yurudukce yavasca kayanin uzerinde hareket edip parlayan lens diger grubun dikkatini cekmisti.
Eve donduklerinde Kemal lensini nasil bulduklarini babasina anlatti. Bir karikaturcu olan babasi da agziyla lens tasiyan bir karinca resmi cizerek, karincanin uzerindeki baloncuga sunlari yazdi: "Allahґim! Bu nesneyi neden tasidigimi bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse tasiyamayacagim kadar agir. Ama istedigin sadece bunu tasimamsa, senin icin tasiyacagim.
"BU YUKU NIYE TASIYORUM" demeyin...
Twitter
YORUM 
KATEGORİ 
Site Map
0 Yorum